borduurpakketten en knooppakketten

Wat maakt het maken van telpakketten zo leuk en ontspannend? Waarom helpt het je stress-level naar beneden?

ervaringen-telpakketten-350.jpg

 

Wat onze klanten vertellen over de weldadige effecten die zij ondervinden bij het maken van telpakketten

 

Iedereen die telpakketten maakt weet dat:

  • ze heel doeltreffend als anti-stress middel werken.
  • het heel leuk is om ze te maken.
  • je tijdens het tellen geen tijd hebt om aan je problemen te denken.

 

Maar er lopen ook nog heel veel mensen rond, die helemaal niet weten dat er zo iets als telpakketten bestaat, mensen wiens levenskwaliteit sterk zou kunnen verbeteren, mochten ook zij telpakketten maken.

We hebben onze klanten verzocht hun bevindingen neer te schrijven voor deze mensen. Een aantal onder hen hebben dat gedaan. Sommigen hebben via Facebook gereageerd, anderen via e-mail. De meeste van deze mensen zijn met voor- en familienaam hieronder vermeld. Een aantal wilden liever niet hun volledige naam zien verschijnen. Dat hebben we natuurlijk gerespecteerd. De volledige naam van deze personen is bij ons wel bekend. Van de Facebook inzenders hebben we hun FB naam gebruikt.

Maak jij ook telpakketten? En wil je ook je verhaal graag kwijt? Dan mag je het ons nog steeds toesturen om bij op deze pagina te plaatsen. 

Stuur ons je schrijfsels toe via e-mail of briefpost. 

Weet je niet  wat telpakketten zijn? Ontdek het hier.

Als je het nog nooit gedaan hebt en je wil eens testen of het iets voor jou is, dan kan je  een gratis (mini) test-exemplaar aanvragen. 

 

Om teksten in te zenden via  e-mail (klik op de link) Of stuur een mail vanuit je eigen mailprogramma aan nafra (a) nafra (punt) eu - (a) vervangen door @ en (punt) door een puntje. 

Ingestuurd door Tinne Bax via e-mail:

"Hallo,

Weten jullie waarom ik graag handwerk doe? Het ontspant mij. Ik doe eigenlijk alle soorten handwerk, maar de meeste concentratie en dus meest stressverminderend werken telpakketten.

Ik ben sinds 2 jaar een weduwe met 4 jonge kinderen en een voltijdse job. Als de kinderen in bed zitten moet ik meestal nog huishoudelijke taken volbrengen, zoals wassen, stofzuigen, strijken, ... Maar 1 keer per week verplicht ik mijzelf om iets te doen wat ik graag doe, en meestal zijn dat telpakketten maken. Het opbouwen op een leeg doek voelt aan als iets magisch creëren.

Omdat ik mij moet concentreren op mijn telwerk, is dit een moment dat ik niet iets moet regelen of begin ik niet te piekeren. Het heeft zelfs een effect op mijn migraineaanvallen. Sinds ik de telpakketten maak, krijg ik beduidend minder migraineaanvallen.

Na het werken aan zo'n pakket ben ik meestal zo moe, dat ik zelfs in bed niet meer pieker, want ik val onmiddellijk in slaap.

Bovendien krijg ik zoveel positieve commentaar op mijn kunstwerken dat het een extra stimulans is om door te zetten. De kinderen zijn er ook heel enthousiast over en hebben elk al een kunstwerk gevraagd met hun naam en geboortegegevens - mama heeft dus nog wat werk voor de boeg.

Het enige nadeel: bij Nafra zijn er zoveel mooie pakketten, dat het verschrikkelijk moeilijk is om iets te kiezen. Gelukkig helpen de kinderen om zaken te elimineren.

Met vriendelijke groeten,

Tinne Bax"

Ingestuurd door Anja De Smedt via e-mail:

“Misschien beschrijft een voorval dat ik eerder deze week had het beste wat kruisjes tellen voor mij doet.

Ik had een laten we zeggen nogal verhitte discussie met iemand en uren later liet het me nog steeds niet los. Ik was weer thuis en had eten gemaakt gegeten en de keuken aan kant gemaakt en die hele tijd hoorde ik altijd opnieuw die kwetsende woorden. Uren heeft dat geduurd.

Het was gewoon niet uit mijn kop te krijgen en het zou mijn hele avond vergald hebben als ik niet plots geconfronteerd werd met mijn telwerk dat op de salontafel in het mandje lag. Het was alsof het op mij riep.

Ik heb me in de zetel gezet en ben beginnen tellen en steken.

Toen mijn ogen vanzelf begonnen dicht te vallen heb ik opgekeken en wees de klok aan dat het bijna middernacht was. Dan ben ik gaan slapen en op het moment dat ik in bed lag realiseerde ik mij dat ik me goed en rustig voelde en dat ik de hele avond niet meer aan dat mens had gedacht. En daar was ze weer natuurlijk.

Ik kon moeilijk terug aan mijn handwerk verder gaan doen. Dan heb ik mijn ogen gesloten en mij voorgesteld dat ik nog altijd aan het kruissteken was. Ik moet zo ongeveer direkt in slaap gevallen zijn want ik herinner mij er nog weinig van.

De volgende dag als ik onder de douche stond dacht ik terug aan dat mens en was het alsof ze mijlen ver van mij vandaan was en het hele voorval een eeuwigheid geleden. Ik heb er ook die hele dag geen last meer van gehad en daarna ook niet meer eigenlijk.

Nu heb ik mij voorgenomen dat ik als er weer zo iets gebeurt direkt aan mijn handwerk begin voor al het andere. Als ik dat die dag had gedaan dan had het mij niet zo lang kunnen irriteren.”

(Reactie van Nafra: We hebben wat witruimte tussen je tekst gezet Anja. Dat maakt het makkelijker te lezen dan alle zinnen direct aan elkaar.)

Ingestuurd door Lindsay Peeters via e-mail:

"Tijdens mijn zwangerschap ben ik begonnen met heel simpele en kleine telpakketjes te borduren, omdat ik veel moest rusten en eigenlijk niet veel anders kon doen. De verveling heeft mij er eigenlijk toe gedreven.

Terwijl ik aan het borduren was, vergat ik te piekeren over de bevalling, waar ik echt wel bang voor was.

Beetje voor beetje werden de werkjes wat groter en wat ingewikkelder en zo stilletjes aan heb ik zo ongeveer alle decoratie van de babykamer eigenhandig bij elkaar geborduurd. Dat was echt genieten hoor. En eigenlijk ben ik best wel trots op het resultaat.

Nu de baby er is, en er ook wel mensen in de babykamer komen, krijg ik complimenten bij de vleet. Sommigen staan letterlijk met hun mond open naar de muur te staren en geloven bijna niet dat ik het zelf gemaakt heb. Dan geniet ik een tweede keer.

Mijn beste vriendin is nu ook zwanger en heeft mij gevraagd een geboortepakket voor haar baby te maken. Zelf kan ze zo iets niet, zegt ze. Volgens mij zou ze het wel kunnen. Er zijn er heel veel die gemakkelijk zijn vind ik. Maar ik zwijg maar stilletjes. Dan heb ik weer iets meer om te maken. Het ontspant mij volledig. De uren vliegen voorbij. En een rustige mama is ook goed voor de baby.

Jullie horen nog wel meer van mij. Maar nu ga ik eerst nog wat borduren, terwijl de baby rustig slaapt.

Groetjes

Lyndsay"

Ingestuurd door Angélique Schiphorst via Facebook:

“Het begint met de stof. Vaak voelt het zacht aan en is regelmatig. Ik zoom de stof anders gaat het aan de randen rafelen. Je wilt toch iets moois maken. Dan de garen. Vele kleuren, eerst ordenen en rangschikken naar symbool. Dit is al een secuur klusje wat ik met plezier doe. De kleuren zien, wat in je werk wordt gebruikt geeft vaak al een beetje een beeld van de sfeer. Ik hou van regelmaat. Werken op een “ stramien” geeft overzicht, houvast maar ook rust en regelmaat. Zo ben je “druk” bezig en toch ook weer ontspannen. Je telt en zoekt waar je een kruisje moet borduren van die ene kleur, dus je denkt even niet aan wat anders. En toch ben je niet stil in je hoofd. Ik ervaar het als een soort meditatie. Vaak plopt er ook een oplossing voor iets zomaar in je hoofd. Waarschijnlijk omdat je er niet mee bezig bent. Je ziet iets moois ontstaan. Waar je trots op bent. En er zijn zoveel mooie patronen tegenwoordig en zoveel lieve mensen die deze hobby graag doen. Je moet eigenlijk 160 jaar worden, wil je alles kunnen maken. Het is een gezonde verslaving.”

Ingestuurd door Laury via e-mail:

"hallo,

als kind leerde mijn mama ons de kruisjessteek, eerst op een gewoon lapje borduurstof, daarna een telpatroon. daarna heb ik dit vele jaren niet gedaan. Ben er ondertussen 31 met 3 kinderen waardoor ik er ook niet veel tijd voor had. sedert een drietal jaar geleden ben ik aan het haken geslagen. helaas heb ik deze hobby stopgezet, de reden daarvoor is. ik haakte en mijn man deed de afwerking, oogjes plaatsen, enz. nu sedert vorig jaar heeft mijn man mij en de kinderen verlaten, waardoor ik volledig gestopt ben met haken (te slechte herinneringen), ik was zwaar depressief, ik at niet meer, het enigste wat ik nog deed, was zorgen dat de kinderen eten hadden, gewassen werden, verse kleren hadden,... kortom, alleen voor de kinderen leefde ik nog. ik zat zodanig te denken aan mijn hele toekomst die plots op 1 dag tijd volledig weg was. na lang aandringen van mijn schoonzus stilletjes aan weer begonnen met borduren. ondertussen, dankzij het borduren begin ik er stilletjes aan weer bovenop te geraken. je bent aan het borduren en je brnt verplicht van goed op te letten, waardoor je geen tijd meer hebt om na te denken. dankzij mijn schoonzus en nafra lukt het mij om terug weer een beetje zin te krijgen in het leven, waarvoor hartelijk dank!

lieve groeten

laury" 

Ingestuurd door Marleen per (brief)post:

“Ik wil graag beginnen met jullie te bedanken voor deze opdracht. Daarmee hebben jullie mij namelijk al heel sterk geholpen. Ik leg uit waarom:

Een mens borduurt en staat er na een tijd niet meer bij stil waarom. Het wordt een automatisme, althans in mijn geval is dat zo geworden. En daarmee laat men dan een stuk van dat speciale tussen zijn vingers wegglippen, wat heel spijtig is.

Enfin, omdat jullie met deze opdracht kwamen en ik er over ben beginnen nadenken, heb ik dat stukje verloren gegane waarde teruggevonden en daarmee hebben jullie mijn leven beter gemaakt, waarvoor dank. Maar nu terug naar het verhaal.

Terwijl ik hier juist mijn borduurspullen aan het klaarleggen was, schoot het mij opeens te binnen waarom ik het doe en begon ik terug te denken aan hoe het allemaal is begonnen en daarmee ben ik nu aan het schrijven op een moment dat ik normaal gezien aan het borduren zou zijn.

Jaren geleden ben ik door omstandigheden beginnen nadenken over de zin van het leven, mijn leven, de tijd die mij op deze planeet was gegeven, wat ik met die tijd deed, welke waarde ik ooit zou achterlaten. (het was de zwaarste en donkerste periode van mijn leven)

Ik had een heel speciale band met mijn tante en met haar heb ik daar toen veel over gebabbeld. Zij zat dan dikwijls te borduren ondertussen, ja van die telpakketten.

Ze had er ooit voor mij zo eentje gemaakt voor een speciale verjaardag en die heeft nu nog steeds een ereplaats in de woonkamer. Als ik lang uitgestrekt in de zetel lig, dan heb ik dat genaaide schilderij direct in mijn blikveld. En als ik erin begin te staren, dan droom ik weg. Ik heb mijn geniaalste ideeën gekregen, terwijl ik in dat handwerk lag te staren.

Stel je voor, een borduurwerk dat tegen je muur hangt, dat je niet eens zelf hebt gemaakt, waaruit dan opeens op onverklaarbare wijze een inspiratie komt en waarmee je een antwoord krijgt op een vraag die de richting van de rest van je leven zal bepalen.

Wel, terwijl ik zo op een van die namiddagen met die tante zat te filosoferen en mij heel slecht en gedeprimeerd voelde, vroeg ze mij waarom ik eens niet probeerde een telpakket te maken. Het zou mijn gedachten verzetten beweerde ze.

Ik had al patronen van haar gezien en begreep niet hoe ze daar wijs uit kon geraken. Maar als we onze babbeluurtjes hadden, dan had ze andere patronen. Ik had er nooit bij stil gestaan maar nu weet ik dat ze die heel moeilijke dingen maakte als ze alleen was. Daar kon je haar maar op betrappen als je onverwacht bij haar binnen viel. Maar ze had ook gemakkelijke in huis voor de keren dat er iemand op bezoek kwam voor een paar babbeluurtjes.

Mijn tante kon niet stil zitten met haar handen. Ze had dikwijls koffieklets met deze en gene maar ondertussen was ze altijd aan het borduren. Dat deed ze ook met mij zo.

En die bewuste middag heeft ze mij dan aan haar handwerk gezet. Ik moest maar eens een paar steekjes maken vond ze. Ik nam het werk van haar over, ze toonde mij hoe het moest en ik vond het wel aangenaam verrassend.

Die middag hebben we samen zitten borduren voor de rest van de tijd. Ze was zo wijs mij te laten verder doen aan wat ik in de handen had en heeft mij die dag ook met pakket en al naar huis gestuurd, met de opdracht dat ik er die avond aan moest verder naaien het laatste uur voor ik in bed ging, wat ik ook heb gedaan.

Het was eens iets anders in plaats van voor de TV te hangen, wat mijn normale routine was, meestal tot laat op de avond en ondertussen mij dikwijls er over aan het ergeren dat er niets te zien was maar toch bleef ik kijken. Dan viel ik uitgeput in bed, stond moe op en de ene dag vloeide op dezelfde manier over in de volgende. Jaren heeft dat zo geduurd, tot ik het dan moeilijk kreeg en ik over de zin van alles ben beginnen dubben.

De eerste morgen na dat eerste borduren ben ik opgestaan met een glimlach en viel het mij op dat ik me goed voelde, een gevoel dat ik lang niet meer had gevoeld. Ik weet niet of het door het gesprek met mijn tante kwam, of door het borduren, of door de ervaring van geen TV te kijken de avond voordien. Maar later is gebleken dat het een keerpunt in mijn leven is geweest. Ik heb dan ook eens berekend hoeveel dagen per jaar ik van mijn leven weggooide door voor TV te hangen terwijl ik dat toch verre van aangenaam vond. Het kwam omgerekend neer op meer dan 75 volle dagen (van 24 uur) per jaar die ik van mijn tijd op aarde verloor door zelfdestructief gedrag. Die prijs wou ik niet langer betalen.

Soms heb ik medelijden als ik opvang hoeveel uren per week bepaalde van mijn vriendinnen op de sociale media spenderen aan afstompende spelletjes spelen zonder doel. Maar ik zwijg want het is niet aan mij om iemand anders te dicteren hoe zijn hun leven moeten inrichten. Ik kan alleen maar hopen dat ze ooit ook eens gaan uitrekenen hoe groot gedeelte van hun leven ze verkwisten met dingen waar ze niets aan hebben, net zoals ik toen heb gedaan.

Mijn tante is ondertussen niet meer op deze wereld maar vanuit die andere wereld helpt ze mij nog steeds als ik het moeilijk heb, en wel door dat handwerk van haar, dat nog altijd bij mij aan de muur hangt.

Als ik het allemaal niet goed meer zie zitten, dan ga ik weer languit in de zetel liggen en staar ik in haar handwerk. Ik kan niet beschrijven wat het doet maar het is alsof ze mij kracht stuurt door dat werk van haar. Die steken die ze zo liefdevol op de stof heeft gezet, speciaal voor mijn verjaardag toen, dat is wat van haar is gebleven op deze aarde. En ik zou graag ooit, als ik er niet meer zal zijn, ook iemand datzelfde soort kracht kunnen geven. Als ik iemand zo kan helpen als ik zo lang weg zal zijn als mijn tante nu, dan zal mijn leven een mooie zin hebben gehad.

Terwijl ik dit schrijf zit ik hier met tranen in mijn ogen. Dit is voor mij een heel speciale ervaring, zo diep gaan, mij bloot te geven voor de volslagen onbekenden die dit allemaal zullen lezen. Dat is niet bepaald karakteriserend voor mij en ik zou het daarom ook waarderen dat jullie niet mijn volledige naam hierbij vermelden. Om dezelfde reden stuur ik dit ook niet via mail maar gebruik ik een ouderwetse papieren brief. Ik hoop dat jullie mijn geschrijf willen overtypen. Eigenlijk ben ik een heel gesloten iemand en loop niet graag in de kijker maar misschien helpt mijn verhaal ook iemand anders.

Ik kan zelfs op dit ogenblik het contact voelen met mijn o zo dierbare tante en realiseer mij voor de eerste keer ten volle welke waarde ze mij heeft nagelaten.

Eerst wou ik hier aan mee doen om een handwerkprijs te winnen maar nu realiseer ik mij dat als ik met mijn verhaal iemand anders kan helpen die misschien een even moeilijke tijd doormaakt als ik toen, dat nog een veel grotere beloning zou zijn, al zal ik het in dat geval waarschijnlijk nooit te weten komen als dat gebeurt.

Bedankt Nafra dat jullie mij geholpen hebben er bewust van te worden welke ongelooflijk waardevolle ervaring borduren is. Het is veel meer en het gaat veel dieper dan wat het aan de oppervlakte lijkt.

Lieve groeten van Marleen”

Reactie van Nafra: Natuurlijk hebben we jouw inzending willen overtikken Marleen :-)

Ingestuurd door Annelies Debruin via Facebook:

“Als ik met telpakketten bezig ben, dan vergeet ik de hele wereld. Het gebeurt ook wel eens dat ik opeens schrik dat het al zo laat is en dan moet ik snel, snel het eten nog op tafel toveren. Voor die "ongelukjes" heb ik zelfs een mini-kookboekje aangelegd met snel-klaar dingetjes die ik in een 10-tal minuten klaar krijg. Ik maak er mij dus geen zorgen over dat ik te lang aan het borduren zou blijven.

Problemen kunnen niet bij mij blijven als ik er mee bezig ben, nare gedachten aan nare mensen ook niet. Tellen verjaagt die allemaal en daarvoor zijn telpakketten ooit uitgevonden denk ik

Zo, dit is mijn persoonlijke ervaring. Ik hoop dat iemand anders er iets aan heeft.

Groetjes aan alle borduursters!”

Ingestuurd door Natascha Geens via Facebook:

“Als ik een telpakket aan het maken ben dat geeft me rust en heb ik geen tijd om aan andere dingen te denken. je aandacht gaat dan alleen naar je werkje daar je goed en aandachtig moet zijn. Soms vergeet ik dan gewoon de tijd en moet ik soms vlug zijn omdat ik mijn werkje niet kan opzij leggen”

Ingestuurd door Annelies Bol-eikenbroek via Facebook:

“Ik vind het heerlijk om te borduren vrije fantasie en natuurlijk telpatronen ontspannend en een heel mooi kado om weg te geven of in huis op te hangen succes ermee”

Ingestuurd door Gemma Tuik via e-mail:

“Nou daar kan ik alles over vertellen ..ik zit op mijn knutselkamer. .koptelefoon op met lounch muziek ..ik verplicht mij om dat meerdere keren per week om mij af te zonderen ..ik doe mantelzorg voor een vrouw van 92 met Alzheimer . Heb nog een moeder met de nodige aandacht .heb 3 kinderen met aanhang .mijn man heeft vorig jaar hartinfarct gehad..ben zelf ontzettend in de overgang ..en wat is dan heeeeeerlijker dan .muziek op mijn hoofd handwerken erbij ..als ik al klaar zit en pak alleen mijn werkje op raak ik al ontspannen niks moet en hoeft ..onrust trekt weg ..kop leeg ..zenuwen worden rustig en zo lekker dat garen in de hand ...zou bijna mijn beroep van kunnen maken ...“

Ingestuurd door Michela Koopman via Facebook:

“Ongeveer 3 jaar geleden heb ik het borduren van telpatronen weer opgepakt. Soms een pakket, soms vind ik een mooi patroon waar ik zelf de stof en het garen bij zoek. Je ziet langzaam aan wat moois ontstaan, iets wat je zelf hebt gemaakt. Ik heb zelfs mijn man aangestoken met mijn borduurhobby! Wat het zo leuk maakt? Los van het feit dat je iets moois maakt, verzet het ook je gedachten. Door mijn reuma ben ik erg beperkt in wat ik kan en ik heb bijna altijd pijn. Maar ik kijk naar wat ik nog wèl kan en dat is onder meer borduren. Misschien niet zo snel als anderen, maar ik geniet van elk kruisje en ben zo ermee bezig dat ik niet aan de pijn denk. het is echt een geweldige hobby en ik vul er heel wat uurtjes mee!”

Ingestuurd door MaartenxIska Schoofs via Facebook:

“Ik maak al 25 jaar telpakketten met de meest uiteenlopende tekeningen ; tegenwoordig hou ik nogal van Maria van scharrenburg . Wat ik er zo leuk aan vind? Je begint van een leeg stuk stof en je ziet als het ware je tekening stilletjes aan " geboren " worden onder jouw handen .. Ik ben ook graag met kleur bezig dus geef mij maar een telpatroon met veel verschillende kleurtjes . Het is pure ontspanning omdat het mijn gedachten volledig laat afdwalen terwijl je toch geconcentreerd aan het tellen bent . Het is een echte verslaving eens je de smaak te pakken hebt en er is zo'n enorm aanbod aan patronen te verkrijgen bij Nafra Handwerk dat iedereen er zijn keuze wel kan vinden . En eens begonnen ben je niet meer te stoppen !”

Ingestuurd door Anne Nijs via e-mail:

“Er was iemand in mijn leven die ik niet nader zal noemen - laat ons zeggen dat ik mij herken in de blog die jullie geschreven hebben over de heks hihi - die mij het leven echt tot een hel heeft gemaakt. Gelukkig kon ik altijd terecht bij mijn beste vriendin. Uren hebben we gepraat, heb ik gepraat eigenlijk en al die uren heeft zij geluisterd en mij altijd mijn verhaal laten doen over wat er nu weer was gebeurd.

An de ene kant was dat vertellen een opluchting dat ik het eens tegen iemand kon zeggen maar aan de andere kant deed het me eigenlijk ook niet echt goed. Ik ondervond dat ik er in mijn hoofd steeds dieper ingetrokken werd, alsof ik het altijd nog eens opnieuw had beleefd maar dan nog wat erger, of zo leek het nadien toch. Toen ik dat doorhad wist ik dat ik moest ophouden om erover na te praten en dat ik een andere oplossing moest vinden en dan hoorde ik eens een collega net hetzelfde zeggen. Het was iemand waar ik eigenlijk niet zoveel contact mee had maar op een bepaald moment hoorde ik haar letterlijk zeggen dat hoe meer ze vertelde over een probleem waar ze mee zat, hoe erger het leek te worden. En dat ze nu een beter systeem had om problemen van zich af te zetten. Ja, je kan het al raden. Ze maakte van die telpatronen. Ik had er nog nooit van gehoord.Dan heeft ze eens zo een ding meegebracht naar het werk en het mij uitgelegd en ik kon mij wel voorstellen dat je geen tijd hebt om te piekeren als je daaraan bezig bent dus heb ik het ook maar eens geprobeerd en ja, sinds die dag maak ik ook geregeld kruisjes als het me allemaal te veel wordt.

Met de persoon in kwestie is de bom ondertussen gebarsten en ik denk niet dat ik er nog contact mee zal hebben maar dat neemt niet weg dat ze nog geregeld in mijn gedachten opduikt en dan komt het allemaal weer boven. Dan weet ik dat het tijd is om maar weer wat te borduren en dan kan ik er weer tegenaan.

Ik hoop oprecht dat anderen die ook met zo een kwelgeest te maken hebben het eens een kans geven want het werkt echt.”

Ingestuurd door Noor Meuleman via e-mail:

“Ik borduur telpatronen omdat ik het gewoon graag doe. Speciale problemen die ik zo nodig zou moeten vergeten heb ik niet, mij afleiden moet ik ook niet. Ik vind het gewoon leuk om de tekening te zien groeien en als het dan klaar is dan ben ik er best wel trots op als iemand het ziet hangen dat ik dan kan zeggen dat ik dat zelf gemaakt heb.”

Ingestuurd door iemand die volledig anoniem wil blijven (naam en adres bij ons wel bekend) via e-mail:

“Omdat ik geen held ben in face-booktoestanden, een mail dus.

Ik wil best mijn verhaal meegeven, als u mijn naam niet vernoemt.

Ik heb autisme en PTSS (posttraumatische stressstoornis) waardoor normaal functioneren vooral heel vermoeiend is. Tijdens het borduren, vooral bij de moeilijker werken, moet ik mij zodanig concentreren op het patroon dat ik geen kans krijg te piekeren of mij zorgen te maken. Als ik gestrest ben, kom ik door het borduren tot rust. Voor mij is bijna zoals mediteren, helemaal even van de wereld weg, tijd en ruimtegevoel verdwijnt even en dit om bij te tanken en er dan weer tegen te kunnen.

Natuurlijk is het resultaat ook de moeite waard, maar borduren betekent zoveel meer dan het resultaat alleen.” 

Ingestuurd door Lynn via e-mail:

“We waren nog maar een paar maanden gaan samenwonen als ik mijn werk verloor. Dat was een serieuze streep door de rekening. We hadden maar pas een hele huisraad gekocht en ik was mijn nieuwe auto nog aan het afbetalen. Ik werd bang dat we het niet zouden redden en zag het even allemaal niet meer zitten. Dan wees iemand mij op handwerk. Ik had dat nog in mijn kinderjaren gedaan en graag ook maar daarna niet meer mee bezig geweest. Misschien was het wel een goed idee maar wegens de financies durfde ik eigenlijk ook niets kopen dat niet echt nodig was en hobby is maar hobby weet je wel? Niet echt levensnoodzakelijk dus wou ik het liever uitstellen maar als ik dan op jullie site zag dat ik een gratis pakketje kon aanvragen dacht ik waarom niet. Dat pakketje was snel ontvangen en ook snel gemaakt. Met telpatroon had ik het nog nooit gedaan en mijn zorgen ben ik er niet echt door vergeten. Daarvoor was het te snel af denk ik en te gemakkelijk ook. 

Ik was over de eerste schok wat heen en dacht laat ik maar eens iets groter pakket bestellen en daarmee lukte het beter ja. Er zaten meer kleuren in en er kwam meer telwerk aan te pas. Op een gegeven moment verscheen de tekening op mijn stof en kon ik nog moeilijk stoppen want ik wou altijd maar meer zien. En vanaf dan was het pas echt interessant voor wat betreft dat zorgen vergeten. Het gebeurt mij nu regelmatig dat ik opeens schrik dat het al zo laat is. Dan ben ik uren bezig geweest en heb de tijd vergeten. Dan betrap ik mij er ook op dat ik helemaal nergens aan heb gedacht en mij al die tijd geen zorgen heb gemaakt maar alleen maar heb geteld en genoten van de tekening te zien verschijnen. 

Ik heb nu al een paar pakketten gemaakt en zou mij graag aan het moeilijkere werk wagen en heb mij het volgende ook al uitgezocht maar nog niet besteld. Het is prachtig vind ik en het ziet er heel ingewikkeld uit. Er staat ook bij dat ervaring moet. Ik kan wel alle steken maken en ze liggen ook goed, nergens te strak aan de draad getrokken, alle bovenste draadjes mooi in dezelfde richting. Ik denk dat het wel in orde komt maar het kost natuurlijk wel wat. Daar komt dan de paniek weer opzetten. Maar binnen een paar maanden is mijn auto afbetaald en dan koop ik mij dat grote stuk. Ik ben zeker dat ik er een jaar zoet mee ben ook zoveel steken als daar moeten gemaakt worden. En als ik die prijs zou winnen dan kan ik het direkt bestellen hint hint hihi.

Ingestuurd door Claudia Boeykens via e-mail:

“Wat leuk. Ik wil ook graag mijn mening kwijt.

Tot nu toe was het bij mij eerder een afwisselen van alles en nog wat. Ik heb gepuzzeld, pareltjes boompjes gemaakt, kleurenboeken ingevuld, gebreid en gehaakt en dat was allemaal wel heel plezant maar mijn zorgen vergat ik er niet echt door omdat ik toch altijd wel weer afdwaalde. Maar dan heeft iemand mij een heel klein telpakketje in de hand geduwd en ben ik er nieuwsgierig aan begonnen. Dat was wel iets helemaal anders als wat ik tot dan allemaal al had gedaan maar ik vond het wel leuk en dan heb ik een groter besteld en dan nog een groter en ik moet zeggen dat dit het toch echt wel doet hoor. Je kan zo eens helemaal ergens anders zijn en jullie uitleg klopt. Alle dagen een beetje kruisjes tellen en daarna kan je er weer allemaal veel beter tegen en je kan meer aan. Ik denk dat ik hier nog lang mee bezig blijf. Er is ook zoveel variatie dat ik meestal niet zo direkt weet wat kiezen.”

Ingestuurd door Patricia Wagenaer via Facebook:

“Heb het vroeger heel veel gedaan

Was ontspannend”

Ingestuurd door Joyce Verlinden via e-mail:

“Mijn antwoord is heel simpel. Ik doe het omdat ik het graag doe. Voor mij is er geen echte aanleiding geweest om er mee te starten, andere dan dat mijn beste vriendin er altijd mee bezig was. Ik heb bij haar gezien wat ze allemaal maakte voor de een en de ander en ik zag hoeveel variatie er in de tekeningen zat en ik kreeg op een gegeven moment zin om met haar mee te doen.

Als ik er mee bezig ben, dan vergeet ik de dingen die door mijn hoofd spoken, juist zoals het zo te zien alle anderen hier ook gaat en dat geeft een ontspannend gevoel in je hoofd”

Ingestuurd door Inez Van Mulder via e-mail:

"Als kind kwam ik bij Nafra in de winkel met mijn mama en heb ik handwerken geleerd. Toen deed ik dat graag. Daarna vond ik er mijzelf een aantal jaren te stoer voor! Nog wat jaren later ben ik tot bezinning gekomen en heb het weer opgenomen, onder impuls van alweer mijn mama, die vond dat ik het nodig had mij maar eens wat af te leiden van de sleur van alledag en nog wat andere miserie en dat is wonderwel gelukt. Ik ga niet in details gaan maar laten we zeggen dat er in de familie nogal wat wrijvingen waren met bepaalde personen en dat heeft me geen goed gedaan. Door het telwerk heb ik mij daarvan kunnen afleiden en ben ik weer op het goede spoor gekomen. Ondertussen gaat het weer prima met mij, maar handwerken? Ik denk dat ik dat nooit meer stop zet"

Ingestuurd door Kim via e-mail:

“Mijn allereerste telwerk kocht ik bij Nafra in de winkel in Bornem. Er werd mij gezegd dat de meeste klanten het veel plezanter vonden dan voorgedrukte dingen, omdat je op voorhand eigenlijk niet exact weet hoe het er gaat uit zien. Je hebt wel een foto maar er staat niets op je stof gedrukt en van het moment dat je de tekening begint te zien, dan wil je verder want je wil weten hoe het er gaat uit zien. Die woorden zijn mij altijd bij gebleven want ze hebben zich als volstrekte waarheid bewezen. Ik ervaar het ook zo. Nu, zoveel jaar later borduur ik nog altijd en jullie mogen 1 keer raden waar ik mijn pakketten altijd koop!”

Ingestuurd door Tinne van Moll via Facebook:

“Ik heb er vele gemaakt. Telkens voor de geboorte van een nieuw onthaalkindje. Met hun naam en geboortedatum. Ingekaderd.Altijd een succes. Toffe bezigheid. En altijd mooi resultaat. Vandaag juist badjasje voor onze kleinzoon aangekregen en dadelijk dino's op het kapje naaien. Verslavend.”

Ingestuurd door Caroline Desterbecq via Facebook:

“Ik heb er vroeger al heel veel gemaakt. Ik vond dat zeeeeer ontspannend, misschien moet ik die hobby terug opnemen. In het begin zie je nog niet veel, maar na afloop zie her evolueren. Oh ja en ik deed altijd grote paketten, want kleintjes waren direct gedaan.”

Ingestuurd door Jan Vermeersch via e-mail:

“Ik zal wel de enige man zijn die zal reageren want ik denk dat het vooral een vrouwenwereld is. Mijn vrouw kiest wel de modellen maar ik maak ze en meestal is dat een zondagnamiddag. Dan ben ik terug ontspannend voor de stesserende werkweek aan te vatten.

Soms maak ik ook tapijten maar het liefst doe ik telpaketten.” 

Ingestuurd door Anita Verlinden via e-mail:

“17 heb ik er al gemaakt in totaal. Als het niet zo leuk en ontspannend was, dan was het eerste nooit af geraakt, hihi”

Ingestuurd door Jolanda Keijzer via Facebook:

"Vind het altijd ontspannen en vind telpatronen heerlijk om te doen. Altijd weer een uitdaging en hoe moeilijker het patroon hoe leuker ik het vind. Kan er geen genoeg van krijgen en ben nu zelf een telpatroon aan het ontwerpen. Vind het een leuke uitdaging."

Ingestuurd door Jacqueline via e-mail:

“Hallo Allemaal

Ik doe al heel lang telwerk. Mijn dochter, nu 15, had slaapproblemen. Het is een gekend fenomeen in deze moderne tijd. Ze zat veel te veel en tot veel te laat op het kleine schermpje te turen ook als ze al naar bed was. En dan zijn de slaapstoornissen begonnen. De telefoon blijft nu beneden maar daarmee alleen is het ook niet gedaan. Na lang aandringen heb ik haar ertoe kunnen bewegen eens een gemakkelijk telpakketje te maken, wat ze dan uiteindelijk ook deed. Sinsdien borduren we nu samen nog een half uurtje voor ze gaat slapen, elke avond. Dan hebben we allebei ook gezelschap tijdens het borduren. En nu slaapt ze terug goed. Ze heeft ook de ontspannende effecten van borduren ondervonden en het gaat haar heel wat beter.”


Ingestuurd door Chelsea Janssen via e-mail:

“Mijn job vraagt veel concentratie. Voor mij is tellend borduren een middel om los te komen van het werk. Het is ook wel concentreren maar dit is van een andere soort dan op het werk.”


Ingestuurd door Lieve Baelen via Facebook:

“Ja dat is waar als je daarmee bezig bent denk niet aan eten heeft je geen tijd om te denken”

Ingestuurd door Marina Michiels via Facebook:

“goedemorgen, ik heb al jaren een angststoornis. Aangezien ik niet alleen buiten durf ben ik op zoek gegaan naar een hobby die ik thuis kon doen. Na lang zoeken kwam ik uit op borduren. Eerst heel eenvoudige kleine werkjes. Nu mag het al wat groter zijn. Deze pakketten helpen mij om heel wat dingen te verwerken. Ik ben zo geconcentreerd op het tellen en borduren dat ik alles kan buitensluiten. Zo glijdt de stress dus van mij af. Ik kan mij niet meer voorstellen dat ik niet zou borduren al is het maar een paar steekjes per dag. Het is prachtig om te zien hoe je werk vordert en je afbeelding als het ware tot leven komt. Ik zou het borduren niet meer kunnen missen en raadt het iedereen aan.”

Ingestuurd door Maaike via e-mail:

“Jaren geleden maakte ik een zware depressie door en heb ik vanalles en nog wat geprobeerd. Na een lange en zeer zware tijd begon het mij wat beter te gaan en dan heb ik dat telborduren ontdekt.

Een vriendin had mij daar al eerder op aangesproken maar ik zag het toen niet zitten om aan zoiets te beginnen. Het leek mij eerder iets zenuwachtig makends ipv ontspannends.

Maar als ik dan op een middag bij haar zat te zagen en klagen en zij ondertussen aan het borduren was heeft ze mij toch zover gekregen dat ik het eens probeerde. Ze duwde mij een heel klein dingetje in de hand met maar 2 kleuren en als ik een tijdje bezig was dan begon ik het nog plezant te vinden ook. Sindsdien maak ik regelmatig eens zo een werkje.

Ik kies wel altijd een gemakkelijk modelletje. Een beetje concentratie is genoeg voor mij. Het mag niet al te inspannend zijn. Dat is meer iets voor mijn vriendin. Voor haar kan het niet ingewikkeld genoeg. Ik krijg al hoofdpijn als ik die patronen van haar zie, laat staan dat ik er zelf zou aan beginnen. Maar als ik dan zie hangen wat ze gemaakt heeft, dan ben ik toch wel een tikje jaloers dat zij zich daaraan waagt en ik niet.

Misschien komt het er ooit nog wel eens van.

Maaike”

Ingestuurd door Janneke In ‘t Veld – Van Wingerden via Facebook:

"Het maken van een borduurwerk als telpatroon werkt absoluut tegen de stress. Uit ervaring weet ik wat het is om na een spannende periode waarin je er niet toekomt om te onspannen weer een begin te maken met een telpatroon. Al is het maar tien kruisjes op een avond. Zo begon ik weer mijn hobby op te pakken een paar maanden geleden. Langzaam en met het zien van het resultaat werd ik weer enthousiast. Nu borduur ik weer volop. Ik ervaar geen stress of onrust meer. Dat is ook belangrijk. Dat je de rust vind om te gaan zitten en de draad op te pakken. Begin klein en zie het groeien. Het geeft zoveel voldoening. Heel veel plezier met het prikken van de kruisjes"

Ingestuurd door Tine Defour via Facebook:

"Telpakketten zijn de leukste om te maken. Beetje bij beetje zie je het resultaat verschijnen. En ze zijn zelfs een beetje spannend: heb ik wel juist geteld??? Daarom zijn ze ook zo leuk, want je moet inderdaad jouw gedachten volledig loslaten en je op dat telpakket concentreren. Als ik daarmee bezig ben, bestaat de wereld rondom mij niet meer. Dan is er alleen nog mijn telpakket en mezelf. Echt super"

( Aanvulling door Tine)

"O ja, wat ik nog vergeten ben: er is wel 1 probleempje als ik aan een telpakket werk. Ik kan dat best niet doen als het eten op tijd moet klaar zijn. Gegarandeerd loopt dat compleet fout en is er geen eten te bespeuren"

Ingestuurd door Maaike Claeys via Facebook:

"Ik vind het prachtig om een werk te zien evolueren, van enkel een doek tot een prachtig "naaldschilderij". Van enkele willekeurige steken tot een figuur, waar elk steekje zijn eigen plaatsje en betekenis in heeft"

Ingestuurd door Annemarie Colemont via e-mail:

"Ik heb eigenlijk mijn hele leven al geborduurd, als jong meisje begonnen met de voorbedrukte pakketjes en later overgeschakeld op telpaketten, eerst eenvoudige ontwerpjes en nu op 63-jarige leeftijd mag het al wat ingewikkelder, alhoewel nu mijn zicht wat achteruit gaat, en ik uiteindelijk terug naar het meer eenvoudige zal moeten terug gaan.

Borduren in telpakket is voor mij een uitlaatklep, ik word er als het ware helemaal “zen” van. Immers het leven is voor mij niet gemakkelijk geweest. 13 jaar geleden verloor ik mijn enig kind, Stijn. ( 27 jaar, kanker). Na zijn overlijden ben ik elke dag, ieder vrij uur, bezig geweest met borduren, het tellen leidde mij af van het verdriet en de zorgen om mijn echtgenoot, die ziek werd en uiteindelijk zelf kanker kreeg. Momenteel gaat het redelijk met ons, verdriet blijft, maar we moeten verder. Ik ben wel bang voor onze toekomst, maar ik denk dat ik altijd zal verder doen met mijn telpakketjes, ze doen me goed en verlichten en veraangenamen mijn leven. Met vriendelijke groeten, Annemie "

...